Perspectieven op het Strand: Switchen van groot naar klein.

Op een vroege mooie zomerochtend plukte ik de dag op het strand van Katwijk, waar ik me liet betoveren in het moment. Terwijl ik met mijn hoofd dichtbij het zand keek, zag ik voor mijn ogen een eenzaam schip voorbij varen.

Ik richtte me op en kon me voorstellen hoe groot het schip ongeveer moet zijn wanneer je het vlak voor je ziet, of wanneer je je op het schip bevindt. Maar zo in de verte op die grote zee lijkt het dan ineens weer een heel klein scheepje.

Ik besloot een foto te maken en legde de camera dicht bij het zand. Alsof de lens van de camera, mijn ogen waren.       

                                                                                             Klik!

Kijkend naar het fotoresultaat zag ik dat het schip zodanig was vastgelegd, als wat ik zag toen ik me oprichtte: een bescheiden scheepje op de uitgestrektheid van de zee. Die grote zee, die als de immense natuur is, maakte het scheepje dat door de mens is vervaardigd, wat nederig.

En hoe meer ik focuste op de schelpen, hoe groter deze leken. De Kattukse strandschelpjes zijn over het algemeen klein, maar van dichtbij best heel groot: groter dan dat scheepje aan de horizon. 

Hoe relatief zijn de dingen in verhouding tot elkaar, wanneer je het vanuit een ander perspectief ziet.

In de verborgen symboliek van deze foto vond ik een diepere boodschap. Het leven waarin wij ons bevinden, wordt door de mens zelf als waarnemer, gevormd door perspectief en context.

De mens die betekenis geeft aan wat wordt waargenomen. Die kan kiezen welke vorm als echt, als waar is. Nog belangrijker: hoe dat voelt van binnen. 

Voor mij verankert de foto als het ware de herinnering, dat ik als observant, als waarnemer, zelf de keuze heb om te focussen op wat ik wil. Ik kies! Wat een kracht eigenlijk, om de kijk op het leven op zo'n manier te transformeren!

En dat inzicht nam ik mee, terwijl ik mijn wandeling langs de kustlijn vervolgde. 

"Emotionele pijn is als kiespijn: je stelt het zo lang mogelijk uit, totdat…"
Kiespijn. Het idee alleen al. 
De kies zelf doet geen pijn. Als je maar lang genoeg wacht en denkt: "het gaat vanzelf wel over".
Eerst is het zeurderig, daarna gaat het kloppen, wordt het dikker.
Het gebied eromheen gaat ook zeer doen.
Het gaat niet vanzelf over. Je moet naar de tandarts.
Wat een drempel! Alleen al erkennen dat er iets aan de hand is met je. Had je het kunnen voorkomen?
Je probeert de aandacht te verleggen. Doe alsof het er niet is. Je neemt een pijnstiller. Verdoof de pijn, dat helpt een beetje. O, is uitgewerkt. Nog een pijnstiller. Maar, de pijn wordt erger en erger en blijft maar duren en duren.
"Alert, wees alert" zeggen de hersenen. "pijn, pijn, er is iets aan de kies! 
Een dreiging, gevaar, het kan doorslaan naar je kaak, in je bloed, en wat kan er nog meer gebeuren…Doe iets! Vluchten gaat niet, bevriezen helpt niet, vecht? Of ehm vraag hulp!!  
Hehe, eindelijk vind je de moed om de tandarts te bellen. Je kan snel terecht. Je houdt je in, in de wachtkamer, want eigenlijk zou je wel willen schreeuwen, huilen van de pijn. Maar dat doe je niet. Je kan dit allemaal onderdrukken. Hou vol!
Je wacht op de verlossing, en ja hoor. Je bent eindelijk aan de beurt.
Van te voren weet je nu: "dit gaat lukken, ik ben er zó vanaf. Doe alles! Trek die kies, het maakt me niks meer uit". 
Daar zit je dan. De tandarts heeft je plaatselijk verdoofd. Maar wat kan jou het schelen. Als je maar van de pijn afkomt.
En ja hoor, een tijdje later sta je op. Helemaal bevrijd! Nog een raar gevoel rond de plek, maar je weet: over een uurtje als een jong veulen in de wei ben je helemaal weer blij.
Heerlijk! 
Ja, soms.....
Hoef je niet achterom te kijken.
Over hoe het zo is gekomen. Heb ik iets over het hoofd gezien? Heb ik iets verkeerd gedaan. Wat had ik nog kunnen doen. Hoe heeft mij dat kunnen overkomen.
Maar ja, je kan het tij niet keren. Gebeurd is gebeurd. Het is gewoon zo gegaan en nu ben je bevrijd. Het voelt wel anders, het is niet meer jouw oude kies. Die wordt vervangen.
Maar je realiseert je, die kies was altijd al een beetje licht zeurderig. Je accepteert de situatie, want je hebt de kies geofferd. "Losgelaten". Maar wat kreeg je ervoor terug?
Een opgelucht en vrij gevoel! 
Wat heeft het je uiteindelijk gekost dat je dit jarenlang hebt uitgesteld.
En financieel gezien; wat denk je, was je het geld "kwijt", of heb je geïnvesteerd in jezelf?
Hoe groot moet jouw pijn eigenlijk zijn om op tijd om hulp te vragen.
Eén ding:
Die zeer bekwame tandarts bezat de juiste kennis, de beste tools om je af te helpen van die tastbare kies, waardoor de pijn verdween en je weer verder kunt met je leven.
Daar waar jij al jaren mee rondloopt, dat is niet tastbaar. Je komt steeds uit op gedachten en gevoelens die je niet wil. Dat is ook pijn. Wanneer dat niet meer te dragen is, dan vraag je om hulp. Dus de emotionele pijn is dan groot genoeg en dan wordt de drempel om om hulp te vragen laag genoeg.
En stel je eens voor: die tandarts is nu een coach. De coach van het leven. Jouw coach. Eentje die jou de juiste tools in handen geeft. Die er voor zorgt  dat jij de bevrijdende inzichten ontvangt. Dat jij weer zelf verder kunt met je leven.
En wanneer jij hebt geleerd wat je zelf kunt doen. Het blijkt ook nog dat het eigenlijk best makkelijk is om te doen. En dat je daar mooie resultaten van mag verwachten. 
Dan is er iets in jou veranderd, waardoor je anders kijkt en reageert op jouw mooiere wereld.
Maar toch ben je dezelfde gebleven. 
Want dat ben jij waard. Ga maar na bij jezelf. Doe voor de gein eens je mondhoeken omhoog en zeg eens : "ik ben het waard!" 
Zeg maar net zo lang totdat je het écht voelt.

Perspectieven op het strand

Perspectieven op het strand

Jij, mens, kan jezelf (her)programmeren

Jij, mens, kan jezelf (her)programmeren

Het ontstaan van een Verlangen

Het ontstaan van een Verlangen

Zingeving en de wetenschap

Zingeving en de wetenschap

Marion van der Helm


Het is mijn missie om mensen die daar aan toe zijn, te leren hoe zij zichzelf kunnen helpen. Ze worden daardoor bewust(er) en leren te focussen op hoe ze zich willen voelen. Daardoor krijgen ze een andere levensvisie. Na het toepassen van de methodes ervaren ze meer Welzijn omdat ze dan de regie hebben over hun leven.
Het 'zoeken naar' en zich slachtoffer voelen is dan niet meer aan de orde.
Plezier, Groei en Vrijheid geven als sleutelwoorden, de waarden weer waarmee ik werk.
 



>