"Emotionele pijn is als kiespijn: je stelt het zo lang mogelijk uit, totdat…"
Kiespijn. Het idee alleen al.
De kies zelf doet geen pijn. Als je maar lang genoeg wacht en denkt: "het gaat vanzelf wel over".
Eerst is het zeurderig, daarna gaat het kloppen, wordt het dikker.
Het gebied eromheen gaat ook zeer doen.
Het gaat niet vanzelf over. Je moet naar de tandarts.
Wat een drempel! Alleen al erkennen dat er iets aan de hand is met je. Had je het kunnen voorkomen?
Je probeert de aandacht te verleggen. Doe alsof het er niet is. Je neemt een pijnstiller. Verdoof de pijn, dat helpt een beetje. O, is uitgewerkt. Nog een pijnstiller. Maar, de pijn wordt erger en erger en blijft maar duren en duren.
"Alert, wees alert" zeggen de hersenen. "pijn, pijn, er is iets aan de kies!
Een dreiging, gevaar, het kan doorslaan naar je kaak, in je bloed, en wat kan er nog meer gebeuren…Doe iets! Vluchten gaat niet, bevriezen helpt niet, vecht? Of ehm vraag hulp!!
Hehe, eindelijk vind je de moed om de tandarts te bellen. Je kan snel terecht. Je houdt je in, in de wachtkamer, want eigenlijk zou je wel willen schreeuwen, huilen van de pijn. Maar dat doe je niet. Je kan dit allemaal onderdrukken. Hou vol!
Je wacht op de verlossing, en ja hoor. Je bent eindelijk aan de beurt.
Van te voren weet je nu: "dit gaat lukken, ik ben er zó vanaf. Doe alles! Trek die kies, het maakt me niks meer uit".
Daar zit je dan. De tandarts heeft je plaatselijk verdoofd. Maar wat kan jou het schelen. Als je maar van de pijn afkomt.
En ja hoor, een tijdje later sta je op. Helemaal bevrijd! Nog een raar gevoel rond de plek, maar je weet: over een uurtje als een jong veulen in de wei ben je helemaal weer blij.
Heerlijk!
Ja, soms.....
Hoef je niet achterom te kijken.
Over hoe het zo is gekomen. Heb ik iets over het hoofd gezien? Heb ik iets verkeerd gedaan. Wat had ik nog kunnen doen. Hoe heeft mij dat kunnen overkomen.
Maar ja, je kan het tij niet keren. Gebeurd is gebeurd. Het is gewoon zo gegaan en nu ben je bevrijd. Het voelt wel anders, het is niet meer jouw oude kies. Die wordt vervangen.
Maar je realiseert je, die kies was altijd al een beetje licht zeurderig. Je accepteert de situatie, want je hebt de kies geofferd. "Losgelaten". Maar wat kreeg je ervoor terug?
Een opgelucht en vrij gevoel!
Wat heeft het je uiteindelijk gekost dat je dit jarenlang hebt uitgesteld.
En financieel gezien; wat denk je, was je het geld "kwijt", of heb je geïnvesteerd in jezelf?
Hoe groot moet jouw pijn eigenlijk zijn om op tijd om hulp te vragen.
Eén ding:
Die zeer bekwame tandarts bezat de juiste kennis, de beste tools om je af te helpen van die tastbare kies, waardoor de pijn verdween en je weer verder kunt met je leven.
Daar waar jij al jaren mee rondloopt, dat is niet tastbaar. Je komt steeds uit op gedachten en gevoelens die je niet wil. Dat is ook pijn. Wanneer dat niet meer te dragen is, dan vraag je om hulp. Dus de emotionele pijn is dan groot genoeg en dan wordt de drempel om om hulp te vragen laag genoeg.
En stel je eens voor: die tandarts is nu een coach. De coach van het leven. Jouw coach. Eentje die jou de juiste tools in handen geeft. Die er voor zorgt dat jij de bevrijdende inzichten ontvangt. Dat jij weer zelf verder kunt met je leven.
En wanneer jij hebt geleerd wat je zelf kunt doen. Het blijkt ook nog dat het eigenlijk best makkelijk is om te doen. En dat je daar mooie resultaten van mag verwachten.
Dan is er iets in jou veranderd, waardoor je anders kijkt en reageert op jouw mooiere wereld.
Maar toch ben je dezelfde gebleven.
Want dat ben jij waard. Ga maar na bij jezelf. Doe voor de gein eens je mondhoeken omhoog en zeg eens : "ik ben het waard!"
Zeg maar net zo lang totdat je het écht voelt.
